Yalnýzca küçük bir bölümden geçtim. En yakýnlarým, kardeþlerim, amcalar ve çocuklarý, dayýlar ve çocuklarý yani tüm akrabalar böyle uzanýp gidiyor. Býraktýlar küçük bedenimi karanlýða. Haksýzlýk bu anne haksýzlýk!!!
Biraz kenarda durup izledim baka kaldým. Yürüdüm yürüdüm daðlarýn ucuna. Hep kader deyip geçtiler, kýlýflar uydurdular. Fakat gitmek istemiyorum. Hayata gözümü açmadan bitti anne..
Beni merak etme anne. Burda çocuklarý çok seviyorlar. Bir rahatsýzlýk, bir haksýzlýk yok. Haklýnýn hakimi böyle çocuklarý kapalý tutmuyor. Burasý þarkýlar söylüyor anne.
Ama sakýn oturup aðlama. Ben yeterince üþüdüm, açtým ve acý çektim. Gökyüzüne bakamýyorum Cennette seni bekliyorum anne...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nursel çil Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.