Birgün daha baþladý. Sessizdi . Sadece kuþ ve rüzgar sesi vardý. Güzeldi ama sessizlik korkutuyordu. Ýnsan tam düþüneceði bir andý. Camý acýp baktýðýmda, Aðaçlar yeþermiþ, Çicekler açmýþ. Ýlkbaharýn hoþ günleriydi. Sarmaþýklar sarmýþtý dört bir yaný, Hoþ görüntüleriyle . Ýnsanýn içini okþuyor. Ýnsanýn içini rahatlatýyordu. Kim bilir insanlar ne yapýyordu. Neler düþünüyordu. Bu güzel bi günde gezen dolaþan varmýydý acaba? Peki mutsuz olan var mýydý? Mutluluktan ucan, Ýþiyle uðraþan, Uyuyan var mýydý ? Güzel günün sessizliðinde, Acaba en iyisi yatýp uyumak mýydý? Yoksa düþünüp karar vermek miydi? Hayata yenilikle getirebilmek miydi? Neydi bu güzel günün sessizliði. Yoksa tek amac yalnýz kalmak mýydý ? Yalnýzlýðý yaþamayý öðrenmekti. Sessizliðin yalnýzlýðýydý tek anlamý buydu.
Sosyal Medyada Paylaşın:
yazel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.