Uzun uzun düþündüm Çocuktum Bir gün geldi Büyüdüm Sevda Bir fýrtýna gibi esti Geldiði yollarý alt üst etti, Gittiði yollarý gözümün önüne serdi.
Uzun uzun özledim Beni yolumdan alýkoydu Arkasýndan sürükledi Kendi izini takip etmeye mecbur etti Hasreti körükledi…
Uzun uzun aðladým Ýslahiye rüzgarlarý esiyordu Terleyen þakaklarýmý yaktý Benden baþka o yoldan kimse gitmiyordu, Gitseydi evrende izini bulurdum Kimse geriye bakmýyordu…
Uzun uzun aradým, Arkasýndan boðulurdum Giden bitti, izi de yitti. Yoksa nasýl unuturdum, Ve nasýl olurdum?.. ---- 25.03.1961 – Gaziantep
Ýsmailoðlu Mustafa YILMAZ – Ýstanbul.
…………………………………………
Sosyal Medyada Paylaşın:
İsmailoğlu Mustafa YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.