Þiir yazmayý býrakmýþtým Çünkü çok iyiydim Çünkü çok mutluydum Mutluyken þiir yazamazdým Kelimeler aklýndan uçar o an Sadece seni mutlu eden anýlar kalýr Soðuk olan hava iþlemez o an vücuduna Erken kalkýp bir daha uyumak yoktur Söner hemen sigaran Sonra bir duman daha çekmek gelmez aklýna Dumanýn ciðerlerine iþleyiþi seni rahatlatýr Mutlu olmak bize mi fazla Yoksa her güzel bir þeyin sonu mu vardýr Çok mutsuzum Çok kötüyüm Çok umutsuzum Ve çok mu çok üþüyorum Çocukluðum geliyor aklýma Hani evden kaçmaya çalýþan küçük bir çocuk Sonra anne kokusu o çocuða özlem uyandýrýr Ve onu arayan annesine koþarak sarýlýr ya O an anne kokusu içine sinerken Cennet gözleri sulanýr çocuðun Ve aslýnda öncesinde ne kadar mutsuz olduðunu anlar ya Þuan öylesine mutsuzum ki Hala küçük bir çocuðum Ve hala her mutsuz olduðumda o kokuyu özlüyorum...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Eyüp Mirbey Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.