Ýþte yine yapayalnýz karanlýklar içinde kaybolmuþ benliðim Yokluðunla hançer darbeleri vurulmuþ içime Ah o yokluðunla kuþlarýn sesini bile duyumsamaz hale geldim...
Senin yokluðun kara bulutlarla üstüme çökmüþ Hafýzam artýk eskimiþ yokluðun içimi talan etmiþ Ýçimdeki sana ait hatýralarý hiç çürütmemiþ...
Oysa gülümsemelerimin her anýnda sen vardýn Ruhumun en derin yerinde hep yaþadý gözlerin Aþkýmýzýn feryatlarý çýðlýk çýðlýða hep yaþandý Kalakaldý o feryatlarýmýz sahipsizce Ve senin yokluðunu hiç kimse sahiplenemedi...