giden sen ölen benmişim

Giden Sen Ölen Benmiþim
gölgeler kaplamýþ merdivenleri
tuttugum dallarda ellerim yanýyor.
haziranýn ortasý mevsim.
kipriklerime konan kuþlar donuyor.
karþý parkýn agaçlarý þaþkýn,
açan çiçekleri ürkek ve korkak.
esen yelden sallanýrken yapraklar,
kimin agladýgý belli degil ki.
ileride parkýn içinde öpüþürken gençler,
yanlarýndan geçen cenaze arabasýný görmüyorlar.
köþede saygýdan duran kadýnýn gözlerinde,
geçmiþin dalgalarý hissediliyor.
yatakta dönüp baktýgým,
elimi uzatýp tutmak istediðim.
seni ararken,
bir anda baktým, yatak soðuk. sen yoksun
bir daha yandý ellerim haziranda,
bir an sag gözümde seninle yaþadýklarým
sol gözümü kaplamýþtý hüznün yapraklarý.
cenaze arabasýnýn korna sesiyle kendime geldim,
anladým ki, giden sen, ölen benmiþim..
Sosyal Medyada Paylaşın: