HİCRAN (172)

HÝCRAN (172)

Kaldýrýmlar kalaba, yine her taraf dolu.
Bir tanýdýk bile yok, gördüðüm samanyolu.

Kaldýrýmda gezerken bana mehtap gülüyor.
Arkadaþlý yollarsa þimdi beni üzüyor.

Ey zaman; nerde kaldý, geçen o tatlý anlar.
Þimdi yeþil sahilde bir ayrýlýk hüznü var.

Daha dün beraberdik, bugün ayrýyýz, neden?
Nerde þimdi kim bilir, dünkü yanýmda giden?

Yalnýz dolaþýyorum içimdeki elemle.
Ama kim bilir belki olmak ister benimle.

Ipýssýz, kapkaranlýk, loþtur þimdi bu diyar.
Düne dönülmez artýk var önünde bir duvar.

Duvara toslamayan þimdi deðil avare.
Ama kader düþürdü buna bizi, ne çare,

Ýlhan ATEÞ (Zayi Ozan)
Ordu, Aðustos 1971
Yayýn :02/11/2016 Çarþamba
www.edebiyatdefteri.com/siir/1056311/

Þiirin Hikayesi :
Lise1.ci sýnýftan 2.ci sýnýfa
geçtiðim yaz yazdýðým bir þiirim.

Sosyal Medyada Paylaşın: