pranga misali zincir vurmuþ gönlüm bendenime ruhum sarmalasa da kendini bendim yýkýlýr altýnda kalýrým hallaca býrakýlmýþ pamuk misali savrulmaktayým
yere düþen beyaz kararmakta
siyah sadece gözlerimde oysa tenimde saklanan sanrý bile olsa bilmedi kendini her düþ bozumuna gerçek dedi saçýma düþtü hasat mevsimi bir bir omzumdan süzülerek yere eðildi
sonra vakit azaldý yolcu hala durduðu yerde bekliyordu
yaþ/l/anmýþ ben yüzüm kýrýþýklara boyun eðiyordu elimse artýk titremeye baþlamýþtý taþ plaklarý tutamýyordu eskiden kalma þarký neydi o "hancý sen yolcu sen" yol ben yolcu ýsrarla gelmiyorum diyen durduðu yerde önüne þafaklar seren karanlýkmýþ umurunda mý þafaktan sonra gece yýrtýlýrmýþ farkýnda mý bir loþ ýþýkmýþ o caddelerde yalnýz kaldý
vakit bitti yol kendini toplayýp gitti
sökükleri diken kimdi hiç kopmayan ipi neydi insanlar yollara düþerken ipi kopmuþ itler gibi gerçek köpekleri kim nasýl sakinleþtirdi son yolcu da kendini bilmediði için gelmedi belki sýðýnacak bir yer arýyor þimdi belki de boynuna geçmiþ tasma çalýþýyor kuyruðunu yakalamaya
Sosyal Medyada Paylaşın:
Otranto Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.