YALNIZLIK (156)

YALNIZLIK (156)

Geçiyor günlerim hep üzülmekle.
Ne cevap geliyor ne de karaltý.
Gitmiyor ki acý bu beklemekle.
Ne rüzgar sesi var ne de hýþýrtý.

Bu yalnýzlýk nedir ey ulu orman.
Bir iki gün derken geçiyor zaman.
Karþý daðlarý da bürümüþ duman.
Ne yaðmur sesi var ne de þýrýltý.

Neden ötüþmüyor kuþlar dallarda.
Onu beklediðim böyle anlarda.
Bir tozda görünmez karþý yollarda.
Ne insan sesi var ne de cývýltý.

Ateþ Ýlhan’ým ben beklerim her gün.
Olsa da yarýnlar ta bugünden dün.
Ömür boyu gelsin bitmeyen hüzün.
Ne acý çektirir ne de sýzýltý.

Ýlhan ATEÞ (Zayi Ozan)
Ordu, Ýlkbahar 1972
Yayýn : 13/10/2016 Perþembe
www.edebiyatdefteri.com/siir/1052181/

Þiirin Hikayesi :
Lise 2.ci sýnýfta yazdýðým bir þiir.

Sosyal Medyada Paylaşın: