KALSIN

KALSIN

Yak ne varsa geçmiþin, kalmasýn hatýrasý.
Ne bir resim ne mektup, ne de bir yazý kalsýn.
Say ki yaþadýklarýn, hep gençlik macerasý.
Yalnýzca yanaðýnda, busemin izi kalsýn.

Bir kez olsun dönüpte, sakýn bakma ardýna.
Geçen onca senenin, mirasýný sýrtýna.
Yükle de git aldýrma, dönme sevda yurduna.
Kaybettiðin bu aþktan, geride közü kalsýn.

Laf dinlemez yüreðim, baðýrsa avaz avaz.
Duyma sakýn sesini, insafýn varsa biraz.
Öyle ört ki üstünü, görünmesin bu enkaz.
Yel estikçe üstünde, savrulan tozu kalsýn.

Yarýnsýz ve ümitsiz, býraktýðýn abide.
Kime sorsan sevdayý, yaþayaný geride.
Mecnun, Ferhat ve Kerem, bil ki benim biri de.
Sevdamýn dilden dile, dolanan sözü kalsýn.

Bir varmýþ bir yokmuþla, baþlayýp anlatsýnlar.
Mecnun’un feryadýný, Leyla’ya dinletsinler.
Her aþk denildiðinde, kulaðýn çýnlatsýnlar.
Adým anýldýðýnda, içinde sýzý kalsýn.

Bir haberci kapýný, zamansýz çaldýðýnda.
Böylesi bir sevdadan, hayaller kaldýðýnda.
Dilenci’nin ruhunu, Azrail aldýðýnda.
Aðla sil göz yaþýný, bir mendil bezi kalsýn.
Ardýmdan okuduðun, duanýn cüzü kalsýn.

Adem Çoban Dilenci
Sosyal Medyada Paylaşın: