YÜREĞİNDEN ÖPÜYORUM

Gecenin sabaha açýlan yüzü gibiydi gözlerin,
Elime kalem aldýðýmda ilk yazdýðým gözlerin olurdu.
Þimdi baþaka baþka þehirlerde,
Ayný havayý teneffüs etsek te,
Yaþama dair bir þey eksik gibi.
Bu gözlerin mi,
Yoksa ellerin mi bilmiyorum,
Bildiðim bir þey eksikliðin.
Þimdi sana bu mektubu yazarken dýþarýda amansýz bir yaðmur var.
Penceremin camý buðulandý,
Camýn dýþýna çarpan bir kaç yaðmur damlasý,
Ve parmaðýmýn ucuyla,
Cama adýný yazmam.
Çocukluk mu desem,
Gençlik mi bilmiyorum.
Sana yazdýðým her mektup,
Sanki ömrümden bir kaç yýlý alýp götürüyor.
Ama ben bunu bile bile sana yazmadan yapamýyorum.
Özledim seni,
Geceyi saran karanlýk gibi.
Ellerinden tutmayý,
Saçýný koklamayý boynunu öpmeyi özledim.
Son mektubumda bir resim istemiþtim,
Göndermemiþsin.
Yazdýklarýný okurken yüzüne bakmak istemiþtim,
Ya ben dudaklarýndan düþen,
Gülüþünü özledim.
Kýrýlmadým,
Sana kýrýlmam ki ben,
Küstüm sadece.
Dýþar da yaðan yaðmur özlemin gibi,
Hani senin bilmediðin,
Ve ya beni hiç özlemediðin gibi yaðýyor.
Sakýn,
Sitem sayma bu yazdýklarýmý,
Karanlýk içinde bir ýþýk ararsýn ya,
Benim sende aradýðým gibi,
Bir yýldýz düþsün dersin ya geceye,
Benim senden beklediðim gibi.
Öyle yorgunum ki,
Dizlerinde saatsiz ve zamansýz uyuyabilirim,
Ýþte sonbahar iyiden iyi geldi,
Havalar aldatýr güvenme,
Ayaklarýna dikkat et üþütme olur mu.
Ben iyim
Yuvarlanýp gidiyoruz hayatta.
Senden her haber alýnca daha iyi oluyorum,
Bir de,
Þu özlemin olmasa.
Bu mektuptan sonra belki sana uzun bir ara yazamýyacam,
Yeni bir kitaba baþladým,
Onu bitirmek istiyorum.
Hala yaðmur yaðýyor,
Ben pencereden karanlýkdaki sokak lambalarýna bakýyorum,
Karanlýk da þemsiyeli insanlar geçiyor,
Yalnýzlýðýn karanlýk gibi doluyor koynuma,
Yüreðinden öperek bitiriyorum,
Çayým soðumuþ deðiþtireyim...
___________Cengiz Yýlmaz/Þiir Baba
Sosyal Medyada Paylaşın: