terlik

çocuktum,
annemin üzeri sarý yaldýzlý,ince çelik topuklu bir terliði vardý
sormuþtum da bu terliðin topuklarý neden böyle diye,merak edip
çelik topuk derler demiþti annem adýna,ondan biliyorum
onunda daha önceki gençlik yýllarýndan kalma
zamanýnýn en moda olan terliði
ama benim çocukluk dönemimde artýk modasý çoktan geçmiþ,terliði
saklamýþtý onu,babamýn aldýðý günün hatýrasýna
ne zaman uyarsa beni çabuk terliklerini giy ayaklarýna diye
hemen koþup gider,
dolabýn en arka köþesine kaldýrdýðý o terlikleri bulur
geçirirdim ayaklarýma,sanki oluyormuþ gibi...
annem hem güler benim o halime
hemde kýzardý ama,ayaðýmý burkunca..
sonra bir gün dedi ki
kýzým sana söz veriyorum,
bu terlikleri senin için saklamaya devam edeceðim
büyüdüðün zaman giyersin onlarý,þimdi küçüksün olmuyorlar bak ayaklarýna
þimdi sende bana söz ver bir daha giymeyeceksin onlarý
bak yoksa ayaðýn acýyacak..
tamam anneciðim dedim,biraz üzgün,biraz umutla
büyüyünce o terlikler benim olacaktý nasýl olsa
o günden sonra her gece dua ettim yataðýma yatýnca
allahým dedim ne olursun çabukça büyüt beni
allah baba duydu sesimi büyüme denilen o hastalýða yakalandým
ah keþke,keþke biraz daha çocuk kalsaydým.....





anne senin gözünde büyümedim demi ama hala
bak sanki ayaðýma olmuyor o terlikler
sanki hala büyük geliyorlar bana
anne sen alsan bu terlikleri,saklasan yine dolabýn en arkasýna
büyüyünce giysem ben onlarý...
anne ben büyümedim daha....











emine rezzan sipahi



Sosyal Medyada Paylaşın: