Söndü gün ýþýðý doðuda ,batýda,
ateþaltýnda yerin altý- üstü evlerin bacalarý
havlamýyor artýk köpekler, insalar suskun!
ey sevgili gök, yer ve aðaçlar
bilirim çetin geçer kýþlar
baþka halklarý güneþ boðuncaya kadar
gömün baðrýnýza yeþillenirken altüst olan umutlarý
gök yeniden masmavi oluncaya deðin
duylunca yapraklarýn hýþýrtýþý rüzðarda
kolkola gezerken güneþin kýzkardeþi yaðýz ateþ
daha henüz boyamadý gün gümüþ rengini
poyrazlardan estirir rüzðar yelpazesini kahrolur
koca gün!
büyü bozuldu, kýrýldý boynumda taþýdýðým halka;
yatacaðým uzanýp, devinimsiz, çimlerin üstüne umarsýz;
ve güleceðim, izlerken yeri, göðü ve denizi.
durgun geçti eylemsiz kelimeler dizisinde yoruldu nefes
koskoca dünya avuç içine sýðdý; ilimsiz, kitapsýz, soysuz
þu gelen muharrem ayý aþkýna, söyleyin bana
bu gün var yarýn yok/su/nuz
düzeni bozuk dünyada:
rüzðar haylaz ekimin saçlarýný karýþtýyor toprakta:
ve hýzla dalýyor kokulu tarlalara diz çöker önünde tohumlar
ve sen bana soðuk ölümler ve çýplak mezarlar gösteriyordun
uzaklarda:
ben incinirdim… yýkananýn doðanýn gözyaþlarýnda: ansýz!!
bu defa gidiyorum… ek/im!!
Nurten Ak Aygen
04/10/2016
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.