UYAN EY MÜSLÜMAN

Þer ektiler masum çocuklarýn gül kokulu hayal bahçelerine;
Bombalar yaðdýrdýlar annelerinin, þefkat dolu sinelerine.

Nefret tohumlarýný milyonlarca Müslüman kanýyla suladýlar;
Gözyaþlarý ile besleyip ardýndan, yýðýnla beddua aldýlar.

Fütursuzca bombalanan þehirler þimdi birer harabeye döndü;
Filizlenmiþ umutlarla birlikte, ne canlar, nice ocaklar söndü.

Her insanýn yaþam hakký vardýr da, Müslümana etmezler merhamet.
Birleþmiþ Milletler bunun ispatýdýr; küfür, her asýrda tek millet.

Ýnsanlýk mý dedin? Bilmezler neye benzer, nasýldýr þekli þemali?
Demokrasi (!) götürdükleri yerlerin; iþte, ortada bugün hali.

Avrupa denilince, sözüm ona insan haklarýndan dem vurulur;
Söz konusu Müslümansa; ya göz ardý edilir, ya da unutulur.

Hep birlikte koþarlar yardým için kýyýya bir balina vurunca;
Kýllarý bile kýpýrdamaz, ölen insan; hele Müslüman olunca.

Unutma ki, bunlarýn geçmiþleri karanlýk, atalarý kalleþtir;
Kuran’a uy! Dinle de bak ne diyor Rabbin; “Ancak mü’minler kardeþtir.”

Destek vermeliyiz din kardeþlerimize; bu olmalý tek ilkemiz;
Gerek güç, gerek dua ile birlik olup âleme göstermeliyiz.

Uyan artýk ey Müslüman! Yeter artýk! Uzun yýllardýr uyuduðun;
Her þey gitti, tek dinin kaldý elde; o da, samimiyetsiz uyduðun.

Uyarýyorum, bak pek yakýnda o da alýnýr senden, uyanmazsan;
Din kardeþlerinle birlikte tek yürek olup, sýrt sýrta dayanmazsan.

Mazlumlar için Hazreti Ömer’in adaletini ister durursun;
Ama gayret yok, laf çok; boþ hayaller peþinde, hep ayakta uyursun!

Feveranýn boþuna, lafla olmaz; eserdir bir kiþinin aynasý;
Verimsiz geçen ömrün; ne ahirete, ne de dünyaya var faydasý.

Ne ekersen dünyada, o biçilir ukbada; sen de iyi bilirsin,
Bilmek kesinlikle kurtarmaz seni, bildiðinle amel etmelisin.

Sen rahatýna bakarken, kýydýlar canýna milyonlarca insanýn;
Mahþer günü; iki elleri yakanýzda olacak, o masumlarýn.

Uyanman için ne lazým; iman kuvveti mi, yoksa cesaretin mi?
Mezarýndan kalkmasýný beklediðin, büyük Sultan Selahattin mi?

Yetmedi mi, Ýslam düþmanlarýnýn yüzünden yýllardýr çektiklerin?
Gözlerinin önünde katledildiler; eþin, dostun, tüm sevdiklerin.

Zamaný geldi de geçti bile, kalk yerinden; þöyle bir kendine gel!
Korksun yine ihtiþamýna bakarak, çekinsin senden yedi düvel.

Sen, hazreti Hamza gibi ölümü korkutan Ýslam ümmetindensin;
Daðýt gafleti, topla kuvvetini ki; küffarý yine titretesin.

Unutma, unutturma þu iki kiþiyi: biri; vataný sataný
Diðeri; vatan uðruna þehit düþüp de, toprak altýnda yataný.

“Zalim Allah’ýn kýlýcýdýr” derler, onunla intikamýný alýr,
Bil ki, Allah intikam alýrsa; ortada ne zulüm, ne zalim kalýr.

Þikâyetçiyim ya Rab! Ümmet ahireti unutup dünyaya dalmýþ;
Müslüman sandýðýmýz birçok devlet lideri, kâfirlere aldanmýþ.

Ülkeleri esir, gelecekler umutsuz, çocuklar enkaz altýnda;
Onlar ise umursamýyorlar; akýllarý, dünya saltanatýnda.

Müminim ben; içim sýzlýyor; þaþýrdým hangi acýya dayanayým?
Öksüz, yetim kalana mý, organ için kaçýrýlana mý yanayým!

Ýçimden dualar eþliðinde sessizce arþa varmakta figaným,
Masumlar can verirken; zalime, yataðýnda rahat verme Allah’ým!

Mustafa GÜL
(3 Ekim 2016)
(Not: 21 hece ölçüsü ile yazýlmýþtýr.)
Sosyal Medyada Paylaşın: