Her kaçýþýmda kendi içime Bütün geceleri kâbusa çevirdim Gün doðsa da evrenime Güneþi karaya baðladým.
Sensizliði düþlediðim her an Yitirdi bütün ana renkler tonunu Kayboldu aþýn ve iþin tadý Uçsuz vadilere yuvarlandý bedenim Yüreðimi çaresizlikle daðladým.
Sesler yükseldi geceye, güne Haykýrýþlar hale, düne Yalýn kýlýç süvari Ötüken’den Domaniç’e Harfler yükseldi boðazýmda düðümlü Elif duruþlu, be si mgeli “Ey insanlar ! Yarýn sizden soracaklar beni” Utanç içinde ellerim kirli Toprak seccadeyi alnýma sürdüm.
Uzaktý yolum, diz çöktüm Kabarýr gönlüm, nem dolar gözüm Nehirler beni çaðýrýr, Dalgalar damarlarýmý döver Eksik kaldý bütün türküler Ýçimde bir yer, kanar Ezel ve ebedi anar; aðlarým.
SÝnan YILMAZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sinan YILMAZ54 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.