acýný kanatýrcasýna yýkýlýrcasýna yaþadm diyemedim kmselere. bagýra baðýra dolaþtým sokaklarda..gözlerinin karasýný sormadým geceye. kaç tren geçti gönül rayýmdan,kaç ucak havalanýp kaç otobüs yol aldý sert saçlarýmdan..dur diyemedimm.. seni diyemedim.. yüz üstü düþtüm yerlere avuçlarýmda sýkýp topraðý tekrar ayaða kalktým ben sývazladým kendi sýrtýmý. ah etmedim ellrine. bir ssýzý damarlarýmý zorlarcasýna baský yaparken göz bebeklerime aðlayamadým iþte.. denize dönüþürken gözyaþlarým ben aðlayamadým. vurulurken þakaðýndan özlemin kalbi diþlerimi sýktým çene kemiklerimi çatlatýrcasýna, yine de lanet olasý kahrolasý acýný söylemedim kimseye. ne tel tel kan damlayan saçlarýmý kimse gördü nede resmini kucaklayan duvar hesap sordu yumruklarma. seni yaþarken sensizliði yaþarken hep böyle boðuldu nefes alamadým da söyleyemedim acýmý kimseye. Sosyal Medyada Paylaşın:
Cihan Bilici. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.