Edip...
Edip...
Derin bir sükunet içindeydi
Zihninde ve sinesinde dinmeyen sancýlarýn
Ýzleri, ibret perdeleri, mazi muhayyilesi vaktindeydi
Yeryüzünde kan döken, fesat çýkartan canlar belliydi
Bedenler ruhsuz bir þeklide bu hilkate sahipti, mahlukattan ileriydi
Ne zaman ruh bahþedildi ve akýl, irade, vicdan verildi muhakeme edilmeliydi
Hak, hakikat, doðru ve adil olaný hilkat bilirdi, batýl olana cehalet ve asabiyet cüret ederdi
Akýl ve iz’an, ruhsuz, kalpsiz, marifetsiz ilim ve irfandan nasiplenemezdi, çünkü iman ve akide zaruretti
Þair...
Elbette duramazdý
Yüreðine düþeni saklayamazdý
Ruhundan nükseden hicran damlalarýný atamazdý
Her harf, hece, kelime sinede inkiþaf eden umutlardý
Yürek devletinin, emek iþçisinin, mazlum ve maðdur sesinin
Zalime haddini bildiren cehlin adamý, anlamý, davasý olan vicdandý
Heves ve arzularýndan geçecek kadar feda olmayý tercih eden Furkandý
Mustafa Cilasun
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa Cilasun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.