Büyük bitenler yüce sevgilerdi, adý sessizlikti
Bir sebepti onsuzluk, yoksulluktu aþk, yolculuktu
Ýmkansýzdý dönüþler, yalandý gülüþler, yakýlan düþler
Giden hep sevenmiydi, kalan hep gülermiydi
Bu dünya böyle ömrümce sessizce sürermiydi
Bir hançer, bu kadar mý yakýþýrdý gözlerine
Örtüþüp geceyle, susardým acý sözlerle
Ve sonra dedim ki kendime, bilme…
Hayat oynuyorsa kalbimle aðlayandým belki
Kýsacýk ömrümle bir çocuk býrakmýþtýn gözlerime
Giderken kaderin hüzünlü bahçesine
Sokulup kalýrken yüzünün karanlýk gölgesinde
Bir isyanla, kavrulurken güneþin suretinde
Bir avuç toprak tutuþur atýlýr kalbime
Ýzlerken seni mahþerin sýrat köprüsünden
Ve sonra dedim ki kendime, ölme…
Hani biletsiz bir seferle gidersin ya gökyüzüne
Uzanýrsýn hani imkansýz yorgun düþlerine
Tutunursun bir yýldýzýn en keskin köþesine
Kesilir nefesin, kesilir ellerin, sesin
Kör olur gözlerin evrenin sert boþluðunda
Yok olur umutlar hayallerin soðuk kollarýnda
Sarýlýrsýn ya o sýra gözlerinin can bebeklerine
Ve sonra dedim ki kendime, görme…
Bilinmezliðin ötesinde riyakar sözler var
Olmayýnca olmuyor zorlanmýyor yarým dünyamda
Ýçimde bir özlem, yakýþmýyor yalan yollarýna
O yol dediðin þey dönülmesi gereken bir yanlýþsa
Uzanýr gözlerim ondan uzakta, hiç kalanlara
Belki sevdim, belki çok sevdim, kusursuzca
Sonra, konuþtu kalbim, boþ ver, sen duyma, bakma
Gözlerime, sözlerime, sesime
Ve sonra dedim ki kendime, sevme…
…
SEVME – Mawish Þiirleri – Mert Zafer Cansever