bazen unutuyorum yaþýyor olduðumu
dalýp gidiyor saatler birbirinin koynunda.
ama en çok bu bedenin içinde yaþamaya nezirgeniyorum ben.
bilmiyorum, zor duruyor bir þeyler.
o vakit,
içinden çýkmýþ gibi yapýp uzaðýndan bakýyorum öyküme.
sadece gitmeler ..
atlamak korkutuyor ruhumu yalýnayak ve yek
biraz da kalmak kör ve kütük.
þimdiden düþünme diyorum gönlüme, nasýlsa gireceksin an’ýn ruhuna.
ama
nedendir
insan
tekrarlar
durur;
gitmiþ de
üzülmüþ
olduðunu, zihninin sol yanaðýna?
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.