Bak yine hüzünün baþkentinde yorgun düþen umutlarýmýn, kaldýrým taþlarýna düþen gölgesinde efkarýn son demindeyim. Acýlar zehirli bir sarmaþýk misali öylesine sarmýþ’ki bedenimi tüm uzuvlarým adeta iflasýn eþiginde. Baþýmýn üzerinde keskin kavisler çizen martýlar suskun, yakamozlar panik atak, efkar yüklü bulutlar yaðmuruna kýsýr. Beti benzi atan gecede matemin iç burkan kasaveti var. Sahile vuran metrelerce yükseklikteki dev dalgalarda isyanýn doruðu. Bende her zamanki ruh halimin hüküm sürdüðü kuru ayazý havada sonsuz çýkmazlardayým. Zira kendimi bildim bileli acýlarýmdan hep mey, hüzünlerimden hepte meze, hayatýn güldürmeyen suratsýz yüzü labirent tarzý sýradan bir yaþamýn gölgesinde içimde özenle büyüttügüm o masum çocukta ya yetim kalmýþtýr, yada öksüz. ..... Mete Tekçe..... Sosyal Medyada Paylaşın:
Mete tekçe Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.