gözlerine bakýnca munzur içimden geçerdi þavkýyan ay parlayan yýldýz ve bir eylül esintisi akþamý kanatýr gibi içimde yaprak dökerdi
ikimizde öyle yalnýzdýk ki öyle yapayalnýz bir pencere kenarýna oturup kendi kendimizi asardýk bir intihar sessizliðinde
ceplerimde bir sürü yalnýzlýk biriktirdim bir sürü acý bir sürü özlem ve bir sürü sen biriktirdim hiçbiri bir ben etmedi
rastlantýsýz bir düþ gördüm içinde düþen bir yaprak yapraðýn sarýsýnda sen toprakla seviþir gibi tenime sarýlmýþ aþkýn kýyametini tenimde kokluyordu
biliyorum seni sensiz yaþamak zor ama bir hayat tanýmak kadar bir ömür yaþadým seni sen yoktun seni senin yokluðunda yaþadým
senin yokluðunu gecenin zifiri karanlýðýnda yaþadým gün doðumunda ikimizi de unuttum
þiir dediðin bir yaþamýn mýsralarýna bir ömür yüreðini vermekle olur bende yüreðimi bir ömür yokluðuna adadým
terin soðumadan teninde doðdum bir sabahýn seher vaktinde aþkýn kýyametini saçlarýný koklayarak yaþadým bu ömür az geldi bize biz ömürsüz sevelim birbirimizi
ibrahim dalkýlýç
11/08/2016 21:05 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.