Yýl ikibin onaltý Aylardan Eylül.. Günlerdense Cuma. Yine bitti koskoca bir hafta. Biten sadece hafta mý Yoksa takvimdeki sayfalar mý Bilemiyorum… Mevsimler,aylar ,günler Hatta saatler… Maratona çýkan koþucular gibiler Hiç dinlenmeden koþuyor koþuyorlar…
Ya insanlar… Bu maratonun neresindeler Kimisi daha baþlama noktasýnda Zamaný durdurmuþcasýna Sevinç çýðlýklarý atarken Kimi de sessiz ve yorgun Bitiþe kavuþmayý beklemekte.
Peki ben… Ben neredeyim. Asýl onu kestiremiyorum. Baþýnda hiç olamadým. Çünkü… Gülmeyi öðrenemeden Gözyaþý ile tanýþtým Hýçkýrýklarýmý sakladým Gölgemi kucakladým “Ele verir talkýný Kendi yutar salkýmý “ Derler ya… Týpký onun gibi Herkese Arkana bakma sakýn. Derken Bir de baktým ki… En arkada ben kalmýþým…
Yani Ne baþýndayým Ne de sonundayým ..................ARASAT’tayým…
Sosyal Medyada Paylaşın:
SONimza Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.