Biz

Çok fazla karanlýðým 
Iþýða tutunmak istemem,
Karanlýða olan korkum.
Iþýkla yaþamayý öðrenemedim.
Karanlýðýn sonsuzluðunu gördüm,
Hep karanlýk olmaktan korktum.
Sevdiðim ýþýklarýn yokoluþlarýný gördüm.
Aðladým...
Öðrenmeyi öðrendim.
Hikmetin sýnýrsýz olduðunu anladým.
Herþeyi öðrenemeyeceðimi bildim.
Zamaný öðrenemedim,
Bütün zamanlarda yaþadým.
Zamanla  yaþanamayacaðýný yaþadým,
Zamanla öleceðini öðrendim yaþamýn.
Ýnsaný bilemedim.
Erkekler ve kadýnlar diye ayýramadým,
Ýyiler ve kötüler diye bakamadým.
"Ýnsan aynasýdýr insanýn" farkettim
Sevgiyi duydum...
Gülümseten bir duygu olduðunu hissettim.
Hissettiklerimi söyleyemedim.
Sevginin karanlýðý aydýnlattýðýný anladým.
Ýkisinin ançak beraber varolabileceðini yaþadým.
Ama anlatamadým.
Kelimelere takýldým.
Seslere baktým,
Sessizlik oldum.
Konuþamadým.
His oldum.
Hislerin karþýlýklý olduðunu hissettim.
 Gülùmsemeyiþlerde hissedilmedim.
Varlýðýn hissedilmek olduðunu öðrendim.
Hissedilmenin sevmek...
Gülümsedim...
Niçin bilemedim,
Çaresiz kaldým.
Biçare yaþadým.
Karanlýðýn sýnýrlarýný zorladým.
Kainatý kuþattým,
Yalnýz deðilmiþim.
Sonsuz uzayýn sonlu sýnýrlarýnda dolandým,
Iþýkla yaþamayý öðrenmem lazým..
Anladým... Anlatamadým...
Sosyal Medyada Paylaşın: