FAŞİST

Boþuna sevmedim kendimi vermedim deðer
Yok yere yitirmedim saðlýðýmý bu denli
Nedensiz yer etmedii yüreðimde hüzünler
Küçük yaþlarda baþlar bu aþkýn hikayesi

Gören gözlerle baktým gördüðüm her bir þeye
Attým çocuk kalbimin gizli her köþesine
Ne oyunlar cezp etti ne oyuncaklara beni
Çiçeklerin kuþlarýn kapýldým neþesine

Ne ilk aþký tanýdým ne akýttým gözyaþý
Düþlerimde yaþattým bir kadýn kaymakamý
At sýrtýnda dolaþýp gece gündüz yurdumu
Olmak istedim ben hep dertlilerin yoldaþý

On sekiz yaþýndayken alýndým göz altýna
Ne tehditler ettiler omuzu yýldýzlýlar
Bakýþlarýmla sýktým kurþunlarý art arda
Daha da arþa çýktý cesaretim o anda

Yazdýðým onca þeyde ettiðim nice sözde
Bulunmadý ters düþen birbirine bir cümle
Yaþadým acýlarý derviþin dergahýnda
Aþkýn od olduðunu öðrendim otaðýnda

Temmuz’un on beþinde varmýþtým Lapseki’ye
Ýçime mi doðmuþtu gidiyordum ölüme
Kurtuluþ tarihinin tam üçüncü gününde
Denizin kenarýnda büyük çay bahçesinde

Demli çaylar ellerde manzara ömre bedel
Televizyon baþýna oturmuþ on beþ beden
Yüzlerde cahil gülüþ dillerde sonsuz övgü
Nereye gittiðinin asla farkýnda deðil

Tutamadým kendimi kalktým o an yerimden
Aklýma ne geldiyse döktüm ben de içimi
Dediler: Defol buradan. Pis faþist halk düþmaný
Linç ederdik biz seni olmasaydýn sen kadýn

Dedim: Gitme ileri kapat hemen aðzýný
Sözüme devam ettim kesmedim hiç sesimi
Gözü dönmüþ sapýklar sardýlar etrafýmý
Tuttular yaka paça fýrlattýlar dýþarý

Kaldýðým yedi günde gittim her gün oraya
Getirdiler önüme limonlu çaylarýmý
Ne sokaklarda bir ses ne ellerde bayraklar
Sarmýþlar her yanýný güzel yurdum düþmanlar









Sosyal Medyada Paylaşın: