Birkaç aðaçlý okul bahçesinin akþam karanlýklý bir fotoðrafý,
Hep
Benimle.
Bir kýz çocuðu orada sürdürüyor varlýðýný.
Önünde çözülesi bin soru sanki hayat.
Belki ondan, adým atar duruþuna eþlik ediyor
Konuþmak üzerece hali.
Birden bir baþka duvar yükseliyor gürültüyle
Usumda;
Basenli bir oturuþun saðlamlýðý duruyor yoluma.
Otuzunda bir kadýn..
Emin kendinden
Ve doluca bakýþlarý.
Üstelik çat çat çat,
Konuþuyor.
Diyor ki;
Bazý insanlar bir þey bilmiyor, bazý insanlar bir þeyler bildiðini sanýyor, bazý insanlar bir þey biliyor.
Bense,
Bazý þeyleri biliyorum ve bilmiyorum henüz bazý þeyleri.
Diyor ki;
Hayat, zor.
Diyor ki;
Bilinç, lazým.
Diyor ki;
Kader, iradedir.
Diyor ki;
Buz mavisi þahane fakat benimdir pembe.
Seyahat hoþtur
Ve konuþmak,
riskli.
Ayrýca;
TAMAM!
Sus be kadýn!
Bütün bildiklerini(!) dökecek deðilsin ya buraya.
Sus ve evril, kendi içine;
Ben,
Küçük kýzýn göremediðim yüzündeki dalgýn bakýþlarýnda can bulurum kendime.
Onun bakýþlarý, bana
Yetecek..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.