Dünü kalbura yerleþtir
Üzeri bu günkü gibi
Karanlýkta zikir çeker
Bir ilahinin nakaratýný
Birlikte söyler;
“Topraða kan bulaþmýþ
Ölüme kucak açmýþ”
Kefenler beyaz
Beyaz olduðu kadar da cepsizdir
Göremezler…
Cevizli baklavanýn tadý da nedir ki
Ya da þöbiyet, incir tatlýsý
Erk’in tadý bambaþka
Kardeþten bile uzak tutar insaný
Ve tez elden sýyrýlmalý
Suyun üzerine çýkmýþ
Tereyaðý tadýnda…
Tek renge dönüþmüþ daðlar
Nergisler bile kan kýrmýzýsý
Ovalarý gelincik tarlasý memleketin
Tam da orta yerinde
Bir bombayla sarýlý çocuksu bedeninin
Ýlahi sesleri yankýlanýyor hala
Analarýn kutsal yürekleri yanýyor
Sessiz ve için için…
Aldanmak gülüm aldatýlmak
Belki aldatmak
Kimi? Nereye kadar?
Aðlamaklý gülüþlerde türküler
“Al gülüm ver gülüm”
Þimdi mýsralarda kalan
“Ver gülüm ille de ver gülüm”
Kurumuþsa göz pýnarlarýn
Aðlamak çok zor gülüm
Bir ok gibi saplanýr yüreðine sevdan
Ve kendini
Karadeniz’de
Bir kemençe eþliðinde
Horon teperken bulursun
Bir umuttur türküler
Oynayýn ha uþaklar, yarýn umut günüdür…