Ey aðýdý dinmeyen gözleri yaþlý þehir
Yürüdükçe baðrýnda kendimden geçiyorum
Aldýðým her nefesim içimde oldu zehir
Düþe kalka yerlere devrilip göçüyorum
Köhnemiþ sokaklarýn yokuþa çýkar düzün
Salkým söðüt altýnda ruhuma çöker hüzün
Her tarafýn toz, duman buz gibi elin, yüzün
Senin tavrýna inat mutluluk saçýyorum
Yurt edindim kendime daðý, baðý, yabaný
Vuslat’a erer diye bekliyorum her aný
Kýrýlan, tükenen ben bezdiren sen bu caný
Efkarým la, dost bilip derdimi açýyorum
Gün batýmý düþlerim kimsesiz yalnýz gecem
Lal olmuþ aðzým dilim dökülmüyor tek hecem
Ne bir yurdum, yuvam var ne de tütüyor bacam
Virane köþelerden sessizce geçiyorum
Ey gaddar’ý güldürüp beni aðlatan þehir
Gözlerimden akan yaþ sayende oldu nehir
Yüküm aðýr dedikçe sýrtýma vurdun kahýr
Hesabýmý kes benim duramam kaçýyorum
Nuh Comba