kim bilir þimdi kaç ülke uzaðýmdasýn kaç þehir, kaç tren istasyonu uzunluðunda ve tenime deðen bir rüzgarýn sessizliðine dokunur gibi sesini, nefesini, kokunu özledim
esmer gökler inliyor bu gece griye dönen bulutlar aðlýyor ve ben yurdundan uzakta yokluðuna mülteciyim þimdi
sana þiirler yazmak renk renk çiçekler getirmek isterdim bir sokaðýn yalnýzlýðýna sarýlýp kan kýrmýzý düþlerde seni sevmek isterdim
ateþ üstünde yürüyorum sanki ayaklarýmda kara sular yüreðimde taþýyorum seni bir yapraðýn yere düþmesinden beter seni sensiz yaþýyorum bu þehirde
önce akþam sustu sonra sen sonra umut öksüz bir çocuk gibi aðlamaklýyým bu gece
kim bilir þimdi nasýl güzel nasýl içten nasýl þehvetli gamzelerinde bir çocuk gülümsüyor
sanki bir tren istasyonunda seni bekliyorum son yolcusu senmiþsin gibi yokluðun çok karanlýk sevgilim yüreðime tutunmadan beni uyandýrma
ibrahim dalkýlýç
26/08/2016 23:25 Ýzmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.