Toros Treni

Ararken bu eylül sabahý anýlarýmý,
Toros treni seslendi çektiði yokuþtan,
-Gidiyorum gel götüreyim seni ait olduðun topraklara!
Dedim götür götür ama;
Tekrarý olur mu yaþanýlanlarýn?
Bulunur mu eskiden kurulan dostluklarýn aynýlarý...
Kavuþmak mümkün mü tüm yitirdiklerime?

Eðer dönüþ yoksa geçmiþe,
Ne olur sustur þu acý naðmeni,
Kendi yalnýzlýðýmla býrak beni...
Sen var git toros treni.
Senin vardýr bekleyenin,
Yolunu gözleyenin...
Benim kalmadý o topraklarda benim diyeceklerim.
Hepsi yýllarýn rüzgarýnda savruldu birer, birer...
Þimdi dönsem ne ben oradaki Özer’im...
Ne o býraktýðým topraklardýr Adana’m...

Önce sesi sustu sonra gözden kayboldu Toros treni...
Ben ardýndan kaldým bir baþýma öylece,
Selam bile yollayacak kimsem kalmamýþken Adana’da...
Artýk özlediðim þehir deðildi o bilirim...
Benim aradýðým yitirdiðim anýlarým.
Özer ARSLANPAY
Sosyal Medyada Paylaşın: