Sen Gittin Gideli Ya Muhammet
Bir çocuk, bir kervan, bir bulut
Ve Rahip Bahira…
Bir mühür, bir müjde, bir umut
Ve Hira…
Uzlet ve tefekkür
Cebrail ve Kitap
Ve adanmýþ bir kutlu ömür insanlýða…
“Þahit ol Ya Rab!”
Sen gittin gideli ya Muhammet
Hem öksüz kaldý ümmetin
Hem yetim
Ayaklarýmýzda pranga oldu hep boynumuzda kement
Daðlarýmýzda eþkýyasý ihanetin…
Gül diyarýndaydýk güle hasrettik ya Muhammet
Ebedî vârisleriydik Asr-ý Saadet’in
Her dem
Seni anar
Seni arar
O’na secde ederdik…
Hüzünlü bir sürur içindeydik ey yâr…
Çok sürmedi Cemel’le çatlayýverdi cam
Sýffin’le saçýldýk yollara þerha þerha
Ve Mah-ý Muharrem’de bizi dilhûn eden o büyük belâ…
Yaramýz saðalmadý o günden beri ya Muhammet
Göðsümüzden kan damlýyor hâlâ…
Yekpare bir sütunduk veda gününde on binlerce “bir”
Sözlerinle yunduk.
Sen gittin gideli ey sevgili
Biz baþka iplere tutunduk…
Bölündük sonra
Hep bölündük
Fýrka fýrka
Mezhep mezhep bölündük
“Hakikat” ise bir yitik yüz oldu ufkumuzda ya Muhammet
Kum fýrtýnasýnda yolunu kaybeden bîçareye döndük…
Göz kýrptýlar diye Mekkeli müþriklere
Ve ahdinden döndüler diye
Silmiþtin Medine’den Beni Kureyza’yý
Þimdi Kureyzalar içimizde ya Muhammet
Beni Nadirler, Beni Kaynukalar bizde
Uhut’ta Hamza’nýn ciðerini söken hançer ellerimizde…
Cebrail kanadýnda
Ýlk emri “ikra” oldu ilk ayetin
Ayetler saf tutup sure oldu sureler bir mucize demet
Fakat sýrtýný yere vuramadýk bir türlü cehaletin…
Asýrlar var ki anlamadan dinledik ya Muhammet
Duvarlarýmýzda asýlý kaldý emanetin…
Þimdi biz, bin dört yüz otuz yedisindeyiz hicretin
Þimdi biz, gökteki yýldýzlar kadar varýz
Lâkin maskarasý olduk akla ziyan bir cinnetin
Birbirimizi boðazlarýz
Sen gittin gideli ya Muhammet
Onlar güler biz aðlarýz…
Ahmet KÖKEN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.