BİR YALNIZLIK ÖYKÜSÜ

Bir yaðmur hevesiydi geceden düþlerim
bir buluttu baþýmda dalgýn dalgýn gezinen
saatsiz vakitsiz esmer bir kimsesizlik ti ruhumda açan çiçek
beni hapsolmuþ þehirde bensiz býrakan
ve bir telaþla yaðan yaðmurla silip süpüren kalan heveslerimi...
....
daðlarýn ardýnda mý nehir in sonunda mý müjdelelerle neþeler
bilinmez ki hikaye baþlamadan biterse
bir yalnýzlýk öyküsü bir gün cana yeterse
papatyalar açar mý gönlümüzde kim bilir
yaðmurun coþkusuna bin bir aðaç ses verse
dökülür þu gözlerden mutluluða naðmeler
damla damla inerken yýldýz olup yükselir
kimsesizlik rüzgarý kaybolur çayýrlarda...
....
tahammül sýnýrlarý hicranla karýlýrken
gölgeler gözlerimde kirpikle sarýþýrken
belki bilinmez ama bir ay doðar aniden
ýþýðý doldururum testi testi mehtaptan
kucaklar sevgileri çýkarým ýssýz yoldan
derken saçlarýma dolanan güller teller dillenir
belki solan bahtýmýn bam telleri seslenir
kim bilir ellerime mutluluk kenetlenir
bu yalnýzlýk öyküsü böylece kilitlenir...
NURTEN CAN.
Sosyal Medyada Paylaşın: