sen ülkem'din

þehrin en karanlýk saatlerinde
bir duvar yazýsýnda karþýlaþtým seninle
nasýl cesur duruyordun bir þehrin karþýsýnda
ürkmeden, baþ eðmeden
ve onurunla


karanlýk bulutlardan
yýldýzlarý seçmek zordu bu þehirde
yaðmur sesleri rüzgar seslerine karýþmýþ
bir fýrtýnayý anýmsatýrcasýna
üstüme yaðýyordu
üstüme düþen ilk damlada
gözlerine sýðýnýyordum
kirpiklerinde sakla beni der gibi


sonra sessizce bir kuþun kanadýna sarýlýyordum
kanadýndan vurulacaðýný bile bile


ey karanlýk þehir
ey sessiz yaðmur
kaç adým sonraya düþer aþk
kaç adým sonraya düþer mutluluk


kör bir býçaðýn üstünde yürür gibi
paslý bir kapý tokmaðýný tutar gibi
bir pencere yalnýzlýðýnda durur gibi
ve sokaðýn sessizliðini dinler gibi
yaþamak gibi
sevmek gibi
ve özlemek gibi seviyorum seni


sonra bir çakýl taþýnýn kimsesizliðine sarýlýyorum
bir martýnýn denize olan sevdasý oluyorum
dünyanýn en güzel, en uzun, en imkansýz
özlemini yüreðimde yaþatýr gibi seviyorum seni
gözlerin Mezopotamya’nýn esmer çocuklarýna benziyor
illegal gülüþlerinden öper gibi seviyorum seni


sen ülkem’din, seni ülkemi özler gibi seviyorum.

ibrahim dalkýlýç

16/08/2016
23:05 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: