Nefessiz Kaldım

Rüzgar sessizce ruhuna dokunuyordu,
Bir incir yapraðýnýn.
Bir kadýn saçlarýný salmýþ,
Özgürlüðü haykýrýrcasýna,
Soðuk bir sokaðýn kaldýrýmlarýný adýmlýyordu.
Ve içimden sadece denizin dalga seslerini dinliyordum.
Ne çok sen,
Ne çok gözlerin,
Ne çok kokun,
Geçti içimden bir bilsen.

Sokaklarda yalnýzlýðýn sessizliði var.
Akþamýn karanlýðýna karýþmýþ,
Sabahýn ilk ýþýklarýný bekler gibi,
Bir o yana bir bu yana,
Bir sarhoþ edasýyla,
Rüzgarýn uðultusuna kaptýrmýþ ruhunu,
Bir ceset kadar sessiz nefesini tutuyordu içimde.

Ve duvarlar,
Soðuk duvarlar,
Ýnsandan çok,
Sýrtýný yasladýðýn duvarlar.
Çok uzaða gitmiþ olamazdýn,
Bu yürek,
Ne zindanlar,
Ne mapuslar,
Ne idamlar yaþadý yokluðunda.
Hala içimde sesinin uðultusu,
Ýçimde adým adým bakýþlarýn,
Kör bir kuyunun içinde durur gibi,
Karþýmda gözlerin.

Korkma yalnýzlýktan ölmem.
Korkma karanlýkta kalmaktan,
Güneþi kaybetmem.
Tek istediðim,
Þuracýkta boylu boyunca uzanýp,
Kirpiklerinin diziliþine parmak uçlarýmla dokunarak,
Gözlerinde bir damla yaþý silmek kadar güzel,
Seni Sevmek istiyorum.
çünkü seni beklerken hiç yorulmadým,
Ama seni özlerken çok nefessiz kaldým.

ibrahim dalkýlýç

15/08/2016
21:45 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: