Güneþin doðuþunda vardýr ayrý bir hüzün. Üzgünce ay kaybolur kaçar gider gündüzün. Güneþ bile üzülür karanlýk gecelerden. Mehtap hüzünlenmeden hiç doðmuyormuþ, neden? Ne baharda göründü ne yazda ne de güzün.
Fýrtýnalar dönecek sanki bir kasýrgaya. Ýçimdeki sýzýlar býrakýr beni yaya. Tepeler aþýlmazmýþ çöller ise görünmez. Ýstenmiyor gemiler hiç de girmiyor koya. Gönlümdeki bu ateþ bilirim ki, hiç sönmez.
Ýlkbaharý özlerim sevgi hasret içimde. Izdýraplar artýyor hem de baþka biçimde. Her an hayallerimle bir de gördüðüm rüya. Atýyor bir boþluða böyle acý günümde. Nasýl dalmam hayale, beni yaþatan buya.