gelmiyorsun

pusudaydý yokluðun
karlarýn boy boy üþüttüðü yüreðimde
bazen bir uçurumdan düþer gibi oluyorum
sonra uyanýyorum
uçurum içimde bir yerlerde
bazen seni öyle özlüyorum ki
bir býçaðý susturur gibi susuyorum sonra
bir intihar oluyorsun baþucumda
geceler boyu
sessizliðe bürünüyorum
sabahý bekler gibi seni bekliyorum
gelmiyorsun

þimdi yok mu sayayým seni
seni soranlara
öldü mü diyeyim
yok mu diyeyim
bilmiyorum mu diyeyim
sahipsiz bir mezarý sahiplenir gibi
seni bekliyorum
gelmiyorsun

bu aralar
ruhum bedenime sýðmaz oldu
toprak üstünde yürüyorum
külle sarýyorum acýlarýmý
kanayan yaralarýma
kýrýlan saçlarýma
ve hiç gelmeyen umutlarýma
seni soruyorum
gelmiyorsun

ne yüreðimi dindirecek bir cümle kurabiliyorum
nede yüreðime onu unut diyebiliyorum
ve kimsenin beni anladýðý yok
zaten bende kimseye kendimi anlatmýyorum
içimdeki yokluðuna sarýlýyorum
canýma katýyorum
dudaklarýna dokunuyorum
gelmiyorsun

bir görsem yüzünü
bir duysam sesini
kokuna sarýlsam susacaðým
ama bu aralar
yokluðun üstüme yorgan oldu
üstüme seni örtüyorum
gelmiyorsun

yaþýyorum iþte
sessiz, kimsesiz bir rüzgar gibi
uðulduyorum bazen
bazende içimden susuyorum
kapý aralýðýndan geçiyorum
perdelere dokunuyorum
herkesin arasýna karýþýyorum
saçlarýna dokunuyorum
kokunu içime çekiyorum
gelmiyorsun

ibrahim dalkýlýç

13/08/2016
18:00 izm
Sosyal Medyada Paylaşın: