Ey ruhum!
Bir gün,
Herkes!
Ölümün sofrasýna baðdaþ kurarmýþ;
Bu rahm-i teneþirde.
Rabbim baðýþla;
Çiçek, kurþun oldu göðsümde.
Söyleyin, zulümsem;
Bu merhamet ne?
Gönül hafýzam abdala dönmüþ,
"Olmayacaklar Sokaðý’dýr" dünya,
Abdalýn elindeki tasta o özet çýrpýnýþ,
Ve asrýn sorusu:
Ýnsan sevdiðini unutur mu hiç?
Þimdi,
Sanki her þey mümkünmüþ gibi cevap verin:
Sýðar mý bu zehir zemberek,
Bu zakkumu andýran kalbim,
Kayýp gidecek bir yýldýzýn koynuna?
Bir balýk kayar gökte, bir yýldýz yüzer denizde,
Olacaklar bir çaydanlýk gibi fokurduyor az ötede,
Ýþte bir soru iþareti gibi kaldým bir yerlerde,
Þimdi manzarasý uçurum olan,
Bir incir aðacýnýn altýnda,
Elimi baþýma götürüp düþünürüm:
Kanserli bir hayatýn tam ortasýnda,
Markasý silik bir yaþta,
Çaðýrmalý beni kýrmýzý alarmlar,
Ve farkýna varýrým iþte o zaman,
Geçtir artýk,
Yaðmurun izini sürmenin.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.