Söðütçüðüm, ben ordayken yýkýlmýþtýn, Yýkmýþtý acýmasýz bir rüzgâr seni. Þimdi ne yapýyorsun, söyler misin? Sürgünler veriyor musun yeni? N’ olur yalvarýrým, yalnýz býrakma beni! Ýlk dikildiðin zamanlarý anýmsýyorum da hani, Ne kadar sevimliydin o zamanlar .. Sonra büyüdün, dal verdin, Evimizi süsledin .. Boyun uzamýþtý evimiz kadar, Ayýrdý bizi bir çapkýn rüzgâr...
Yapraklarýn pýrýl pýrýldý .. Çocuklar gölgende oynar, Dallarýna kuþlar konardý .. Aþýktý diðer aðaçlarýn hepsi, Hepsi sana yanardý .. Sonbahar gelince yapraklarýn hafif sarardý .. Ben bahardan sanmýþtým, Yoksa bir derdin mi vardý? Sevda mý çekiyordun bize çaktýrmadan? Gönlünde birisi mi vardý? Damarlarýnda aþkýn suyu mu akardý? Yine de sevimliydin sen .. Hafif bir rüzgâr eser, dallarýný sallar, Yapraklarýn saða-sola kayardý ..
Uzundun, inceydin; fakat büküktü boynun. Söyler misin neden öyle üzgün dururdun? Bir zamanlar bir kýzla oturmuþtuk dibinde, Bize bakýp bakýp da gülmüþtün .. Belki içimizdekini bilmiþtin, Belki de yazýk ayrýlacaklar diye üzülmüþtün de, Biz gülüyor sanmýþtýk seni .. Þimdi anlýyorum yeni yeni...
Çocuktuk daha o zamanlar, Sense fidan boylu bir genç .. Baþýndan geçmiþti elbet bizimkiler gibisi .. Biliyordum ayrýlacaðýmýzý er geç .. Ve doðru çýktý düþüncelerin, Ayrýldým ondan istemeyerek de olsa .. Fakat ister miydim ayrýlmak senden? Asla! Çapkýn bir rüzgâr ayýrdý bizi .. N’ olur söðütçüðüm, ben varýncaya dek yeþermeye baþla! Yine yapraklarýn olsun dizi dizi .. Unutma bizi, þenlendir evimizi!
Arif GÖLGE (Ankara, 14 Ekim 1983) Sosyal Medyada Paylaşın:
arif Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.