öyle garip karanlýk bir gece ve ben içimden intihar ediyorum
bulutlarýn arasýnda gülümseyen yýldýzlarý seyrediyorum gecenin en karanlýk en sessiz en ihanet dolu ’’seni seviyorum’’lar yüreðimin duvarlarýný bir bir yaðmalýyor
kaç özlem biriktirdim kaç ölmek arasýnda gidip geldim ve kaç dar aðacý kuruldu göðsüme bilmiyorum
pusudadýr þimdi uyku topraðý soðuk bir yalnýzlýðýn zaman aþýmýnda kalmýþtýr ince bir yaðmur damlasý gibi yastýðýn soðuk tarafýna yüzümü býrakýyorum yüzüm ölü yüzüm üryan yüzüm arsýz
gözden süzülen her damlaya vakitli vakitsiz karanlýk çöküyor kirpiklerde kýraðý bir kar tanesiyim
kuruyan tüm kuyulardan yýkýlan tüm binalardan deþilen tüm þehirlerden bir bir ben doðdum aþk gibi özlem gibi sevda gibi
bir varoþ kalabalýðýndan geçer gibiyim adýn yüreðimin üstüne düþüyor gün aðarmak üzere sokaklar ýssýz sokaklar karanlýk sokaklar sonsuz kere kimsesiz
þimdi hangi denizde boðarým kendimi hangi sulara salarým yalnýzlýðýmý ve hangi gün ýþýðýna hangi söðüt dalýna asarým yüzümü senden uzakta yaþanýlmýyor biliyorsun gittikçe uzaklaþýyorsun gittikçe yalnýzlaþýyorum
ibrahim dalkýlýç
08/08/2016 03:15 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.