KAVALIM (119)
KAVALIM (119)
Böyle olacaksa arkadaþ bana.
Varsýn olmasýnlar kavalým yeter.
Bir garip yalnýzým geldim bu hana.
Gidin arkadaþlar kavalým yeter.
Þu fani dünyada ömür mü sürdüm.
Onca dostluklardan zorluklar gördüm.
Ben ki, dostluklarý ilmekle ördüm.
Varsýn olmasýnlar kavalým yeter.
En sadýk dostumdur bana kavalým.
Üfledikçe ona gider gamlarým.
Yine onla geçer kötü zamaným.
Artýk gidin dostlar kavalým yeter.
Ýlhan ATEÞ (Zayi Ozan)
Ordu, 10/11/1972 Perþembe
Yayýn : 06/08/2016 Cumartesi
www.edebiyatdefteri.com/siir/1039201/
Þiirin hikayesi:
Lise 2.ci sýnýftaydým. Çok samimi arkadaþlarýmla
küsüþmüþtük. Bu þiiri o zaman yazmýþtým.
Kaval nerden çýktý diye merak edenlere anlatayým:
Ben ta çocukluðumda bizim oralarda yetiþen ve ödü
alýnýnca içi boþaltýlan bir aðaç vardý. Ondan kaval yapardým.
Kendi kendime de çalmasýný öðrenmiþtim. Öðrencilik sonrasý
Yýllarda býraktým mý, yoksa çalýþma hayatýmý býraktýrdý
bilemiyorum, ama uzun yýllar hiç öttürmedim. Bu þiiri eski
þiirlerin arasýnda görünce bir baþka duygulandým ve siz
dostlarla bir anekdot olarak da paylaþmayý istedim. Þu anda
güzel bir kaval bulabilirsem alacaðým. O çocukluk yýllarýmý
yeniden yaþayabilmeyi arzu ediyorum. Bu akþam bir baþka
duygulandýrdý beni.
Sosyal Medyada Paylaşın:
ilhan ATEŞ (ZAYİ OZAN) Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.