SENSİZ BE GÜLÜM (Merhum Eşime) (117)

SENSÝZ BE GÜLÜM (117)
(Merhum Eþime)

Þimdi kalkýp sana varasým gelir.
Meðer olmuyormuþ sensiz be gülüm.
Seni yüreðime salasým gelir.
Gönül dolmuyormuþ sensiz be gülüm.

Birdenbire terk-i diyar edersin.
Selamsýz sabahsýz hemen gidersin.
Bu garip sevdaya bakýp gülersin.
Duygu kalmýyormuþ sensiz be gülüm.

Belki sevgilerde buluþuyoruz.
Belki de boþlukta uçuþuyoruz.
Esas kendimizden kaçýþýyoruz.
Gönül coþmuyormuþ sensiz be gülüm.

Karakýþ ayýnda görsek de yazý.
Sanki yaz ayýnda kýþýn ayazý.
Kýrmýzýsý vardýr hem de beyazý.
Güller kokmuyormuþ sensiz be gülüm.

Bir alevdir gönül tutuþmuþ yanar.
Yaz gününde olmaz yapraksýz çýnar.
Yaðmurlu günler de kurur mu pýnar?
Sular akmýyormuþ sensiz be gülüm.

Doyasýya seni anamadým ki.
Ýçtiðim suyla da kanamadým ki.
Yanmak istedim de yanamadým ki.
Ateþ yakmýyormuþ sensiz be gülüm.

Her taraf karanlýk zifiri siyah.
Aydýnlýklar gitmiþ gelmiyor sabah.
Ne kadar da zormuþ eyvah ki, eyvah.
Gözler bakmýyormuþ sensiz be gülüm.

Ömrün yollarý da hasretlik yolmuþ.
Bizim kavuþmamýz ayrýlýk olmuþ.
Zayi Ozan çökmüþ sararmýþ solmuþ.
Yaþanýlmýyormuþ sensiz be gülüm.

Ýlhan ATEÞ (Zayi Ozan)
Ankara, 04/08/2016 Perþembe
Yayýn : 05/08/2016 Cuma
www.edebiyatdefteri.com/siir/1038877/

Sosyal Medyada Paylaşın: