Þu banka çivilenmiþ, bir cesedi andýrýr, Solgun yüzlü, aðlayan kýz, Ve bilmez her yazýn sonu sonbahardýr. Yazýk ki ne yazýk...
Ekinleri solarken bazýsýnýn Þu, çöle inen yaðmura, Yazýk ki ne yazýk...
Yazýk diyorum ya Yazýk deðil aslýnda Bir yazýklýk ölçüsü varsa, Ve bu ölçüye, Bir deri bir kemik esmer çocuklar, Enkazlardan fýrlamýþ minik uzuvlar, Umutsuz, yýkýk anneler, Dahilse eðer.
Pek çok yýkýlacak, Aþaðýlýk duvar varken, Þu þehirlere inen bombalara, Yazýk ki ne yazýk...
Ve artýk yaþamak, Bildiðin yaðlý kazýk, Kazýk ki ne kazýk...
Sosyal Medyada Paylaşın:
teoman gökçe Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.