KUZUM BENİM...

Uzaklardan acý dolu bir meleme sesi
Böldü geceyi.
Derin bir kederle ürperdi içim.
O ses ki yürekleri daðlayan
Çaðýrýyordu beni bilmediðim diyardan.

Aramalý bulmalýydým bu sesi.
Sarmalýydým yarasýný tez elden.
Revamýydý bu feryada bigane kalmak.
Kalbim öksüz bir yavrunun matemini tutarken
Açtým ellerim semaya doðru.
Bekledim bir mucize yüce Tanrýdan.

Gün doðmadan doðdu güneþ gönlümde.
Okuduðum bir haberle kendimden geçtim!
Bulmuþtum izini beni çaðýran bu sesin!

Beþ günlük bir yavruyken ayýrmýþlardý onu
Anasýndan.
Satmýþlardý aðzý süt kokan bu yavruyu
Yaban ellere.
Ýnsanoðlu denen barbar varlýklar!
Meee meee! diye inlemesi
Ana hasretindenmiþ meðer.

Lapseki’nin bir köyünde buldum
Bu öksüz sesi…
Öptüm kokladým doya doya þefkatle.
Bastým baðrýma anasý niyetiyle.

Günlerim onunla anlam buldu.
Onunla açtým sevgi kokan sabahlara
Gözlerimi.
Kýrlar çayýrlar akar sular onun varlýðýyla þenlendi.
Ana yüreðinin arþa çýkan kokusunda tütsülendi
Her yaným.
Öksüz bakýþlarýnýn kutsal büyüsünde her akþam.

Anladým ki;
Uzaklarý yakýn etmedikçe
Varýp yaný baþýna gönlünce sevmedikçe
Derdine merhem olup sürülmedikçe
Ýnsaným! diye yaþamak nafile bence…




Sosyal Medyada Paylaşın: