insan

insan olan insan irdeler.
her anýný,
her yaþýný sorgular,
deðil mi ki
yaþýyor,
düþünüyor
acýlanýyor
seviniyor
muhasebeye girecek
kendi kendine;
çaresiz hesap verecek

öyle olmasam,
sevgili can
senden önce ben düþmüþ olmasam
o yollara,
kolay deðil
anlamazdým.
dile gelip söylediklerini
topyekun
bakýþlarýnda gizlediklerini

hem otuz dokuz ham gök yýlý
yaþamýþ,acý tatlý
hayatý hem sorgulamýþ olmalý

kontrolsüz akan nehir
zaman
sence anýlarý yutar mý
adam gibi yaþamayan
anladým dese de
inanma.
ilmel yakin hiç
hakkal yakinin yerini tutar mý.

zirveye bir kala
otuz dokuz ham gök yýlý bitirdin mi
tam da öyle olunur
Dediðin ve diyemediðin gibi

iþin tuhafý
zirvelere varýlýr
kör kör / bön bön
hala zirve aranýr
leylan’ýn yaný baþýnda leyla arar gibi
bittiðinin farkýna varamazsýn
bakar bakar yorulursun
gerçeði gördüðün anda
hayallerin büyüsü bozulur .
dizdeki derman,
gönüldeki ferman
seni sen yapan her þey
birden
irtifa kaybetmeye baþlar
düzenli müsrifçe salgýlanan
adrenalinden mi
hayal kýrýklýðýndan mý
bilinmez
tende ve ruhta
tuhaf bir yorgunluk baþlar
her hücrene sirayet eder
beynin kurgularý deðiþir
emirleri
eskisi gibi deðil
artýk
hiçbir þey
gayrý
pembeler –otomatik- yeþile döner
dünya dediðin
koyu
karanlýk,hem
dingin,
birden bire yaþlanmýþ
koca-karý
sanýrsýn bine dayanmýþ yaþlar
baþ döndüren cinsinden
anlayacaðýn
her þey ters gitmeye baþlar

zirvelere uygun deðil midir ne
insan
ya da zirveler insana göre mi deðil

kurulu saat birden niye bozulur
tam zirvede
bilemezsin
neden
her var
bir
ömür saatiyle birlikte doðar
büyü bozulur
o an
tersine dönmeye baþlar
hýzla
akreple yelkovan

inmek istersin,
hemen
tuhaf çýkýþlara odaklý sen
enginleri özlersin
yerinirsin
burnuna toprak kokusu gelir
yaðmur sonlarýný gözlersin
sýk sýk
hem korkar
hem sevinirsin

ezip geçtiðin yýllarýn sonunda
biriktirdiðin bütün hatýralarý
tepeden týrnaða fulu kayýtlý her nesneyi
çiðneyip geçtiðin cümle kaldýrýmlarý
ýskalanan her deðeri
bir bir hatýrlarsýn.

piþmanlýklar
utanmalar
sökün eder
peþ peþe kapýný çalar

sendeki sen
zoraki
kendi kendine
biteviye
hesaba zorlar
anlarsýn ki
beynin bir bekleme salonudur
yaþanýlan her güzellik
ve
çirkinlik
sökün etmiþ
kalabalýk yollar
ödeþmek adýna
sýrasýný kollar

dersin ki
azizim
kýrk yýllýk soluksuz
muhteþem çýkýþýn sonunda
mademki zirve bu kadar;
gidip es geçtiðim deðerlere
bir daha, tez
yeni bir gözle bakayým .

lakin
iniþ çýkýþ gibi deðildir.
Bazen saðlam basar yere
bazen sendelenir insan

en kötüsü
düþülür;
firesiz zirvelerden.

artýk ne beyniniz aynýdýr
ne de kaslarýnýz.
besbelli ki her an’la,
her zaman’la,
vedalaþmaktýr kalan hayat.

usul usul olaný makbuldür.

akýl baþa ermiþtir.
kafatasýna girmiþtir.
sonunda
þükür
olmasý gereken yerdedir.

sindire sindire
hoþça kal
hayat demek,
çýkýþ kadar heyecanlý olmasa da
yine de
nazik ve güzeldir.
þiir de öyle.

Sosyal Medyada Paylaşın: