BABA NUSRET

BABA NUSRET

Ne mutluluk görmüþ ne de gülmüþtü
Yýllar önce uzaklardan gelmiþti
Sevdiði kýz baþka birine gitmiþ
Kahretmiþ, memleketi terk etmiþ
Sahilde bir barakada yaþardý
Herkesin yardýmýna koþardý
Az konuþur, sýkça susardý
Þeker hastasýydý, sýk sýk susardý
Býyýklarý aðzýna girerdi
Su içince elinin tersiyle silerdi
Derin çizgiliydi alný, kýrýþ kýrýþtý
Baba Nusret derlerdi ama adý Barýþ’’tý
Kimliðini herkesten gizlerdi
Hüzünlenir, geçmiþini özlerdi
Güneþ battýðýnda
Hasýr yataða yattýðýnda
Özlem yüreðini daðlardý
Gizli gizli aðlardý
Uyku tutmayýnca dýþarý çýkardý
Uzun uzun gökyüzüne bakardý
Boþuna mý adý kara sevda
Aþýðýn yüreðinde yara sevda
Bir gün kayboldu
Kimseye haber vermedi
Balýkçýlar, oltacýlar görmedi
Aylar sonra döndü
Memleketine gitmiþ
Annesini, babasýný kaybetmiþ
Fadime’’si dört yýl olmuþ öleli
Öðrenince çýldýrdý, dersin deli
Artýk kimse ile konuþmaz oldu
Günden güne çöktü, sarardý, soldu
Bir gün Baba Nusret öldü dediler
Süzüldü, balýk verdiði kediler
Hey gidi bir çýnar nasýl yýkýldý
Namazýný üç-beþ balýkçý kýldý
Kimsesizler mezarlýðý kimsesiz
Allah koymasýn kimseyi kimsesiz.

ÝSMAÝL MALATYA
Sosyal Medyada Paylaşın: