Ormanın Dehlizleri

Geceleri örter gözlerin,
Ben karanlýðýnda yol alýrým duraksýz.
Bir köþe baþý gibi kirpiðinde soluklanýr
Gelmiþim – geçmiþim.
Kendini baðlayan sokaklara tutsaklýðým,
Bir yerinden çeksem ipe gelir mi yalnýzlýðým
Sapalara çýkmayan labirent düþlerimde...

Yokuþun baþýndaki açýklýktýr
Yaylarýnýn üzerinde duraksadýðým,
Çisilimsi gündüzler prangasýndan
Kaçýþtýr umudum,
Duraksadýðým yerden bir orman dehlizinde kayboluþ.

Yalýndýr sevdanýn gecelerinde
Boza satan, þýracý arkadaþlýklar!
Kendince hesaplarda sevda diþleri
Gýcýrdarcasýna.
Ben soðuk ter içerim,
Teninden beslenirim,
Ay ýþýnda dansa kalkarým
Ormanýmsý dehlizlerin içinde.

Çýplaktýr gece,
Karanlýk bir kefene sarýlýþtýr,
Güne kýzýllýðýnda darýlýþtýr,
Ölümlerde buz, ölümlerde
Kara giyimler!
Gece gibi mahzun çocuk aðlamalarýnda
Entarisi yýrtýlmýþ bakiredir
Soyunan oyuncaklar.
Her biri sessizdir,
Her biri görmezdir,
Ayýn kendi ýþýðýný görmediði gibi,
Ormanýmsý dehlizdir bakýþlar...

Ne varsa at üzerinden karlarýn,
Soðuklarýný titret ellerindeki sýcakta,
Demirlere þekil versin
Her vurduðun ah! Her dövdüðün giz!
Ormanlarýn dehlizindeki karanlýk
Aydýnlanýr kim bilir!
Karanlýðýn da kendi gözleri var...

Aydýnlýk kendine göre karanlýk mýdýr acaba
Karanlýktan bakýnca...

Dilek Kadýoðlu


Sosyal Medyada Paylaşın: