Uzattý ellerini Uzattý ,uzattý . Öylesine uzattý ki..! Göðe deðecekti sanki. Tarlasýnda gökyüzünün Bir yýldýz mýydý aradýðý Ya da dokunmak mý istemiþti Sadece … Maviliðini unutan kapkara gökyüzüne Ne düþündüðü belirsizdi … Her þey silik silikti Karanlýðýn içinde yüzer gibiydi Milattan önce belki Ýlk insanýn doðuþundan beri Bir yýldýz... Bu karanlýðý delebilirdi ancak Gümüþ bir býçak gibi parlayarak Bilinmez bir iklimden Kim bilir ne zaman Çaldýðý bir gülümseme Otururken yüzüne Çizgi çizgi … Elini çekerek uzandýðý yerden Soktu ceplerine .. Ve gülümsemesi dondu . Bir dokunuþta parmaklarýna Gökyüzünde aradýðý yýldýz , Cebinde parlýyordu … Yine düþlerdeyim dedi . Ve yürüdü gitti ... Karanlýðýnda mý demeli Yoksa , Parmak uçlarýndan içine akan Gerçek miydi , Ateþin yaktýðý ; Suyun boðduðu gibi O Meçhul Kadýn..!
Sosyal Medyada Paylaşın:
SONimza Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.