Avuttu Kendini Gördüğü Düşte

Bu bir masal deðil, hüzünlü bir aþkýn hikayesýdýr,
Gözyaþý, elem, kederle yoðrulmuþ acý doludur.
Son demlerýný yaþayan þairin,
Sevda çölünde ki çýrpýnýþlarýdýr.

Yýllar öncesi tanýdý o’nu,
Elaydý gözleri, beyazdý teni
Sarýlýp öperken sýzladý yaný
Garip þairin yandý bedeni.

Büyük umutlarla daldý hayale,
Sormadý adýný, bu bir hikaye
Yürek dayanmýyor her þey bahane,
Yeni bir heyecanla düþmüþ telaþa,

Biliyordu tuttuðu gülün goncasý,
Eksilmedi þu garip þairin sancýsý
Harabeye dönse de gönül bahçesi
Düþmedi dudaðýndan aþkýn þarkýsý.

Yaradana duasý düþmemek dile,
Hiç bir sýrrýný vermezdi ele.
Elinde tutuðu tavþan kaný çayý içerken
Görünce vuruldu o ela gözlüye.

Ah bu bir vurgundur ondan kaçýlmaz
Sevdaya düþmeyen aþktan anlamaz
Ýstesen de geriye bir an dönülmez
Onsuz vuslata erdim denilmez.


Utanýp derdinden söz etmez oldu
Kalan ömrünü hep, o’na verdi
Sevdiði gül goncasý buna ne derdi
Sormadan, saymadan bir ömür bitti.

Bu bir alýn yazýsý kaderdi iþte
Avuttu kendini gördüðü düþte
Ah nasýl seviyordu yandý ateþte
Umudu gizlerken Yorgun gözlerle ...

Sosyal Medyada Paylaşın: