Durgun sularda sessizce açmýþ bir çiçek...
Büyüyememiþ, solgun bir nilüfer...
Öyle bir sis içinde kalmýþ ki güzel baþý,
Kulaklarýnda yankýlanýyormuþ sesler...
Kurbaðalarýn, sivrisineklerin,
Durgun sularýn boðuk uðultusu...
Kocaman yapraklar gölgeliyormuþ mahzun yüzünü...
Yine de gülümsüyor,
Gülebiliyormuþ hayata...
Çünkü,onu tutan,
Güç veren kökü
Suyun yüzünde tutuyormuþ küçük nilüferi...
Zaman, ne masallar anlatmýþ seneler boyu.
Kulaðýnda ninni olan nice masallar...
Hepsinin de mutlu bitiyormuþ sonu.
Kimini küpe yapmýþ küçük kulaklarýna,
Senelerce sallanan akrep misâli...
Kimiyse gerdanlýk olan demir zincirler...
O masallara uzatmýþ bilmeden narin bileklerini,
Kýrýlmaz prangalarla süslenmiþ kollarý...
Saçlarýný süslemiþ deniz atlarýnýn takýldýðý aðlar,
Dolanmýþ beline sýkýca koparamadýðý baðlar...
Bir nefes çekmek için sisler arasýndan
Ne zaman uzansa baþý,
Fýrlatmýþ göllerin bin yüzlü perileri taþý...
Bilmemiþ, uzanmýþ arada elleri,
Kimi dostça tutarken sevgiyle,
Kimi dibe çekmeye çalýþmýþ.
Ama, hep duyuyormuþ ömrünce severek dinlediði þarkýyý,
Umut saçýyormuþ yüreðine sözleri...
Bir gün, bir gün yeþerecekmiþ tomurcuklarý,
Uzanýp rengârenk açacakmýþ göklere doðru,
Tutup meltemlerin elini,
Gülümseyecekmiþ gönlünce güneþe...
9 Eylül 2011
Halenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.