ÖMRÜMÜZÜN SON PERDESİ.

Henüz on yedi yaþýndaydým.
Aþk’ýn ateþiyle kavrulduðumda.
Niþanlýmýn adýný sorma.
Az bir zaman kala düðüne,
yurt dýþýna gitti iki günlüðüne.
Ve,
dönmedi bir daha.
Velhasýlý,
ben çok oldum ciðerimden yanalý,
ardýndan;
deli olalý!
Çýldýrmama çok az kala,
sustum.
Yýllarca konuþmadým bir daha.
Ýbadetti sevdam,
çalamadý,
þeytan!
Sonra,
bambaþka bir akýlla,
uyandýrdý beni tekrar yaradan.
’TEK’
Aþkým vardý.
Gönül kapým baþkasýna kapandý.
Bunca yýl sonra,
bir kere daha.
Saldý ’O’ ateþin alevini yeniden.
Çekildim senin gözlerinle aniden.
Yine ayný acýlar,
yine ayný bekleyiþ.
Yine ayný sorular,
ve,
Ayrýlýk...!
Ömrümün son perdesi artýk.
Maziye bir bakýver?
Neler neler býraktýk.
...
T.C.Nigâr Güler.
23.06.2016
Sosyal Medyada Paylaşın: