Muhtevasýna gömülü bir arzý endam kanadý ellerimde,
Bir gece hilali, korkak cümleciklerin desinler’dileri boðdu beni.
Hani aklý uçurum kanýp yirmi tablete tozlamýþlardý ya sükuneti,
Bense doðrudan tutup yuttum kainatý,
Ýçim bir nebze olsun geniþledi.
Haydi gel, dedi.
Durdum, duraladým.
Fikir caymazlýðýmý araladým;
Peki o zaman, tut dedim,
Beraber aðlayalým
Çocukluðumdan.
Köþedeki sepetçiliðe boncukladým þansý,
Umudun parkýný gizledim ýslak kirpiklerimin arasýndan.
Sevgim falan acýmadý içimde,
Mavi orman yoncalarýndan topladým sadece,
Yeþil dörtlükler uykusundan.
Nihayet söylenememiþ bir cümle kaldý;
Çakmaktaþýndan bozma bir lüle taþýna iþledim onu:
"Sakýn
Ýnsan
Olduðunu,
Unutma!"
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.